61 – NOSTALJİ MÜZESİ

Ada evleri, kışın genellikle kapalı kaldıklarından her bahar mevsimi geldiğinde bakım gerektirir. Çocukluğumda, dedem tamir işleriyle uğraşırken beni yanına çırak olarak çalıştırmasından olsa gerek, onarma hevesim gelişti. Savaş yıllarından etkilendiğim ‘bir gün lâzım olur’ veya ‘bozulan bu eşyayı ilerde tamir ederim’ düşüncesi saplantı derecesine varan, kulanım dışı, atılması gereken ‘gereksiz eşyayı saklama hastalığı’ bende o kadar müzmin oldu ki, 2002 yılının Ağustos ayında, biriktirdiğim bunca eşyayı ‘Nostalji Müzesi’ adı altında Büyükada’daki evimin bir katında sergilemeye kadar götürdü. (Şalom Gazetesi, 21.08.2002)

Altı yıl boyunca dostlarıma müzemi gezdirmekten ve her bir eşyanın hatırasını özlemle anlatmaktan, dolayısıyla o eşyayı anmaktan, onunla tekrar yaşamaktan ve onu yaşatmaktan büyük zevk aldım ve gurur duydum.

“Nostaljik” Müzem açılış konuşması:

  

Eski mekanik eşyalara

Verdiğim sevgi ve aşkımdan                   

Yakınır hep yakınlarım.                            

Kullanılmış asırlık bir edevata                 

Sıcak bir bakışla yaklaştığımda,              

Ona hayat verdiğimi

Hep hayal etmişimdir. . .               

Vim, Kaol, gazla okşanmaktan

Son derece hoşlanan                               

Bütün bu objelerin,                                   

Ruh sahibi olduklarına                            

‘Delice bir düş’ olsa da                             

İnananlardanım.                                        

Hep de yakınır yakınlarım                        

Çeşitli hobilerimden.

Son çılgınlığım ise dostlarım,                  

Sizlere şimdi sunacağım:                         

Minik “Nostalji” müzem.

                                  

            Pour nos amis francophones  (Fransız misafirlerimiz için)

                                   Mes proches, me reprochent souvent

                                   Qu’envers les anciens objets

Je suis très poli.

M’étant persuadé

Qu’ils ont leur vie

Et qu’ils se fâcheront, “qu’elle phobie”

S’ils ne seront pas bien vue...

Je les maintiens et les soigne

Comme mes enfants chéris;

Les caressant souvent

Avec du Caol, ou du Vim,

Afin de leur donner

Un éclat plus poli.

Mes proches, me reprochent aussi

                        D’avoir plusieurs hobbies.

Eh bien mes chers amis,

Voilà une de mes dernières folies:

Mon petit musée “Nostalgie”.

Maalesef üç yıl kadar evvel, ‘müze’ için tahsis ettiğim dairenin bir bölümünü tekrar ikametgâh olarak kullanmak üzere tadil etmeye başladım ve tüm bu eşyaları paketledim. Yine de ‘Nostalji’ adlı müzem; adalarımızda mevcut ve müzeye dönüştürülen Heybeliada’daki yazar Hüseyin Rahmi Gürpınar evi, Burgazada’daki yazar Sait Faik Abasıyanık evi, Büyükada’daki yazar Reşat Nuri Güntekin evi ve Heybeliada’daki İsmet İnönü evleri dışında adalarda açılan ilk eşya müzesi sıfatını almıştır.